Bradley Manning heeft zich schuldig
verklaard op negen van de tweeëntwintig aanklachten inzake het lekken van
overheidsinformatie over de oorlogen in Irak en Afghanistan. Met het doorgeven
van video’s en documenten aan WikiLeaks is hij het dus geweest die de wereld heeft
ingelicht over systematische martelingen en andere oorlogsmisdaden door Amerikaanse
soldaten, over geheime gevangenissen van de CIA, over door de VS als spionnen
geronselde VN-medewerkers, over verhoorpraktijken in Guantánamo, over de
bewerking door de VS van hun bondgenoten. Mannings schuldbekentenis op een deel
van de aanklachten kwam nog vóór het begin van zijn eigenlijke proces, omdat de
militaire rechter in het vooronderzoek botweg heeft bepaald, dat zijn motieven
tijdens de rechtszaak niet aan de orde mogen komen. De rechter wil alleen
vastgesteld zien of en waaraan hij schuldig is. Zo zag Manning zich gedwongen nu
al met zijn verhaal te komen. In een gedetailleerde verklaring tijdens een
procedurezitting heeft hij zich een oprechte klokkenluider betoond, die het als
zijn plicht zag zijn medeburgers in te lichten over ontspoorde militaire en
politieke praktijken van de Amerikaanse overheid. Voor deze onthullingen zal
Manning vele jaren, zo niet levenslang, moeten boeten. Hij zegt te hebben
geweten dat hij zijn vrijheid op het spel zette, maar meende het belang van de
samenleving te dienen, niet te schaden.
Politiek commentator Chris Hedges
van Truthdig.com schreef daags na de
zitting, dat Manning niet de enige zal zijn die moet boeten. De oorlog tegen hem,
stelt hij, is in feite een oorlog tegen ons allemaal. Dit lijkt een overdreven
inschatting, maar Hedges heeft wel degelijk een punt. Manning zit al bijna drie
jaar in militair voorarrest, waarvan de eerste negen maanden in isolatiefolter.
Die door Amnesty vastgestelde
mishandeling was op zich al een demonstratie van het rabiate gehalte van zijn
vervolging. Tijdens het vooronderzoek werden documenten waar de aanklagers mee
kwamen niet aan de verdediging ter beschikking gesteld, transcripties van
verklaringen niet overhandigd. Gevoegd bij de absurde bepaling, dat Mannings
motieven tijdens de rechtszaak niet aan bod mogen komen, doemt onmiskenbaar het
beeld van een zwaar gemanipuleerd politiek proces op. Kern daarvan vormt de
venijnige aanklacht ‘hulp aan de vijand’. Hoewel de aanklagers hebben aangekondigd
levenslang te eisen, houdt de krijgsraad de vrijheid de doodstraf op te leggen.
Een zeer verontrustend idee, juist gezien het wegkijken van de vooraanstaande
media in de VS. Die hebben met de publicaties in het kielzog van WikiLeaks
goede zaken gedaan, maar lopen laf weg nu de onthuller wordt aangepakt. Zo bieden
zij de staat de kans het grondrecht in een democratie om de overheid te
kritiseren met voeten te treden. Met het verzuim om hun feitelijke bron te
beschermen laten de media ook zichzelf muilkorven. Daarmee geven zij de
Amerikaanse regering vrij spel, terwijl de veroordeling van Manning nieuwe
klokkenluiders zal weerhouden op te staan. Zo bezien is dit inderdaad een
oorlog tegen ons allen.
Boudewijn Chorus
